Zawartość
Rycerze, elitarni bogaci żołnierze średniowiecza, byli potężnymi wrogami na polach bitew. Ich zastraszający wygląd dał im przewagę nad wrogami, podobnie jak czołgi w nowoczesnej walce. To zastraszanie jest wynikiem ciężkiego pancerza używanego podczas siedzenia na dużych koniach wojennych, również pokrytych zbroją. Tych elitarnych wojowników trudno było pokonać dzięki ciężkiej broni i zbroi, które nosili. Jego średniowieczny strój służył ochronie i symbolizowaniu jego statusu.
Zbroja w bitwie
Rycerze średniowiecza nosili ciężkie zbroje od stóp do głów, gdy wchodzili do bitwy. Pod koniec XV wieku rycerze zdobili ciężką zbroję, aby chronić klatkę piersiową, ramiona, głowę, nogi i ramiona. Wszystkie istotne obszary rycerza były dobrze chronione przed wszelką bronią, czy to mieczem, maczugą czy strzałą. Węzły były również używane do ochrony każdej części ciała, która nie była pokryta ciężką zbroją, zwłaszcza stawów rąk i nóg, a także pachwiny rycerskiej. Choć niezręczny w bitwach, ikoniczny „rycerz w lśniącej zbroi” był dominującą siłą w bitwach do końca XVII wieku, kiedy wprowadzono proch strzelniczy.
Stworzony dla wygody
Ponieważ zbroja była zbyt ciężka, komfort był poważnym problemem. W rezultacie pod zbroją noszono lniane koszule i wełniane spodnie. Te lekkie ubrania nie tylko oddzieliły zbroję rycerską, ale także zapobiegły tarciu. Bez nich pancerz byłby przyciśnięty bezpośrednio do skóry rycerza, a nawet mógłby go pociąć.
Symbol królewskości
Rycerze byli szanowani i uwielbiali członków średniowiecznych społeczeństw w Europie. Byli częścią klasy rządzącej, która była przedstawiana w ich ubraniach na polu bitwy i poza nim. Płaszcze, które były tuniki bez rękawów, były noszone na zbroi w czasie wojny, ale były noszone same w czasie pokoju od XII w. Płaszcz charakteryzuje się tunika bez rękawów z herbem rycerza i kolory. Płaszcz rycerza był inny niż zwykłego człowieka, ponieważ był długi i lekki, co dawało rycerzom aurę królewską.
Rycerze wyższych klas
Rycerze z wyższych klas byli podzieleni na pola bitwy za pomocą czapek. Nosili aksamitne kapelusze, w przeciwieństwie do lnianych, skórzanych lub wełnianych czapek. Były również skierowane na górę i zwykle miały długi pasek na końcu.