Zawartość
Ubrania z jedwabiu zostały wymyślone przez starożytnych Chińczyków. W Chinach jedwab stał się tak ceniony w Chinach, że ludzie zaczęli płacić podatki tkaniną. Kobiety były zazwyczaj wyznaczonymi producentami jedwabiu i stosowały sztywny proces produkcji w kontrolowanym środowisku. Użyte jedwabniki były nawet trzymane z dala od głośnych hałasów.
Historia chińskiego jedwabiu
Hsi-Ling-Shih, żona Żółtego Cesarza z 3000 rpne, wynalazł krosno i uprawę jedwabnika, zgodnie z mitem i legendą. Archeologiczne dowody taśm, linii, narzędzi przędzalniczych i fragmentów tkanin datowane były na 7000–2300 rpne Początkowo odzież jedwabna była dostępna tylko dla cesarza i jego rodziny. Jednak w okresie Walczących Państw (od 475 do 221 pne) produkty jedwabne stały się dostępne dla ogółu ludności. W II wieku pne Chińczycy po raz pierwszy eksportowali jedwab do innych krajów, a jedwab stał się istotnym elementem chińskiej gospodarki.
Jak powstaje jedwab
Surowy chiński jedwab jest wytwarzany przez larwy ślepego ćma Bombyx mori, które nie mogą latać. Ten gatunek jest uprawiany z dzikiej ćmy wyłącznie w Chinach. Ćmy składają 500 jaj w ciągu tygodnia, a następnie umierają. Z jaj wylęgają się 30 000 jedwabników, które żywią się dużymi ilościami liści morwy. Kokony, które tworzą te larwy, są źródłem jedwabiu.
Proces tkania chińskiego jedwabiu
Chińczycy utrzymywali proces tkania jedwabiu lub hodowli serów, jako ściśle strzeżony sekret przez dwa tysiące lat. Kokony jedwabników są przechowywane w ciepłym, suchym miejscu przez osiem lub dziewięć dni. Pieczenie ich lub parzenie ich zabija larwy. Kokony zanurza się w ciepłej wodzie, aby rozluźnić włókna, które następnie nawija się na szpulę. Pięć do ośmiu włókien jest wirowanych razem, tworząc linię. Ostatnim procesem jest splot linii w celu uformowania odzieży.