Zawartość
- Jak działają dobrowolne umowy o ograniczeniu eksportu
- Ekonomiczne skutki umów
- Przykłady dobrowolnych porozumień o ograniczeniu wywozu
- Koniec dobrowolnych porozumień o ograniczeniu eksportu
Przez większość XX wieku dobrowolne umowy o ograniczaniu eksportu (ARVE) umożliwiały narodom handlowym ochronę wrażliwych gałęzi przemysłu krajowego przed konkurencją ze strony tańszych produktów importowanych. ARVE osiągnęły szczyt w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych przed zmianami w zasadach handlu międzynarodowego z 1994 r. Ściśle ograniczając ich stosowanie.
Jak działają dobrowolne umowy o ograniczeniu eksportu
ARVE rzeczywiście działają jak ograniczenia importowe. W ramach systemu ograniczeń importowych kraj A może narzucić krajowi kontyngent stali B i nie zezwalać przyszłym przesyłkom na przekraczanie granic. W scenariuszu ARVE kraj B zgadza się ograniczyć eksport do kraju A, chociaż przemysł stalowy kraju B może konkurować z krajem A. Kraj B może dobrowolnie przeciąć swoje dostawy stali do kraju A, ponieważ , jak wyjaśnia jeden z ekonomistów, „kraj importujący (kraj A) może zagrozić ustanowieniem kontyngentów lub podwyższyć taryfy w późniejszym terminie”. Kraj B może woli konkurować mniej agresywnie, aby uniknąć ceł i taryf, które zwiększają jego ceny dla klientów w kraju A.
Ekonomiczne skutki umów
Zgadzając się na ograniczenie eksportu stali do kraju A, kraj B zasadniczo zgadza się z tym, co ekonomista Robert J. Carbaugh nazywa „paktem podziału rynku”. Kraj B utrzymuje udział w rynku, który uzyskał dzięki konkurencji, a mniej wydajny przemysł w kraju A pozostaje żywy.
Jednak kraj B odniesie więcej korzyści z transakcji. Gdy eksportuje mniej stali do kraju A, konsumenci w tym kraju będą płacić więcej za sztukę, ponieważ nadal będą musieli kupować więcej stali od mniej wydajnych producentów krajowych. Tymczasem producenci w kraju B mogą podnieść ceny dla konsumentów w kraju A, a każdy cent tego wzrostu stanowi czysty zysk dla producentów stali w kraju B.
Przykłady dobrowolnych porozumień o ograniczeniu wywozu
Jeden z najbardziej znanych ARVE zawarł porozumienie z Japonii w celu ograniczenia eksportu samochodów do USA na początku lat 80-tych. W miarę jak amerykańscy producenci samochodów walczyli z konkurencją z japońskimi firmami, Kongres USA debatował nad sztywnymi kwotami w celu ograniczenia udziału w rynku japońskim. Japonia uniknęła kwoty, odwołując trzyletni kontrakt z prezydentem Ronaldem Reaganem. USA chroniły miejsca pracy w swoim przemyśle samochodowym, konsumenci płacili więcej za amerykańskie i japońskie samochody, a ostatecznie ARVE zachęcało japońskie firmy do przydzielania zakładów w USA, aby uniknąć ograniczeń eksportowych.
W latach 50. Stany Zjednoczone wynegocjowały podobne umowy z tekstyliami z kilku krajów Azji Południowo-Wschodniej, które wytwarzały te towary taniej niż amerykańskie zakłady tekstylne. Pod koniec lat 60. amerykański Departament Stanu używał ARVE w celu ochrony krajowego przemysłu stalowego przed bezprecedensową konkurencją ze strony Japonii i Europy.
Koniec dobrowolnych porozumień o ograniczeniu eksportu
Runda Urugwajska z 1994 r. Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu doprowadziła do tego, co dowódca nazwał „ostatecznym punktem” dla ARVE. Zgodnie z celem Światowej Organizacji Handlu dotyczącym wyeliminowania barier handlowych, kraje uczestniczące zgodziły się zaprzestać tworzenia nowych ARVE i istniejących umów.