Zawartość
- Wprowadzenie
- Czarny Orfeusz (1959)
- The Payer of Promises (1962)
- Bóg i diabeł w krainie słońca (1964)
- Pixote - The Law of the Weakest (1981)
- The Quatrilho (1994)
- Co to jest, kolego? (1997)
- Środkowa Brazylia (1998)
- Miasto Boga (2002)
- Troop of Elite (2007)
- Dodatkowe śmieci (2011)
Wprowadzenie
Jedną z rzeczy, którą możemy się pochwalić w naszym kinie, jest tradycja. Od debiutu w 1898 r. Kino brazylijskie produkuje ważne filmy. Przeszliśmy przez kluczowe momenty w światowym kinie, ruchy takie jak cykl regionalny, komedie Cinédia i Cinema Novo. Prawdą jest, że pornochanchada pozostawił negatywny znak związany z seksem, przekleństwem i niskim. Ale ten okres jest daleko w tyle. Widzimy teraz dojrzałą kinematografię, gotową do podejmowania coraz większych lotów i generowania lepszych filmów. Sprawdź główne filmy brazylijskie, które prowadzą świat.
Czarny Orfeusz (1959)
Chociaż film jest koprodukcją między Włochami, Francją i Brazylią, „Orpheus Negro” jest najbliżej Oscara. W 1960 roku film zdobył Oscara zagranicznego filmu.Fabuła inspirowana jest mitologią grecką, historią Orfeusza i Eurydyki. Zamiast krainy greckich bogów narracja została dostosowana do faveli pośród karnawału.
The Payer of Promises (1962)
Dzięki odpowiedniemu połączeniu sertão i wiary „The Payer of Promises” był jedynym brazylijskim filmem, który otrzymał maksymalną nagrodę Festival de Cannes: Palm of Gold. Opowieść toczy się wokół Zé do Burro (Leonardo Villar), który obiecuje Santa Barbara uratować swojego osła, który został uderzony piorunem. Gdy zwierzę się poprawi, on i jego żona (Gloria Menezes) są zobowiązani do dotrzymania obietnicy. Zé będzie musiał przejść 42 kilometry trzymając ciężki drewniany krzyż.
Bóg i diabeł w krainie słońca (1964)
„Bóg i diabeł w krainie słońca” był punktem zwrotnym w kinie Cinema Novo z lat 60., który starał się stworzyć kino z większą rzeczywistością i treścią oraz niższymi kosztami. Film, w reżyserii Glaubera Rochy, opowiada historię Manuela, kowboja, który buntuje się przeciwko wyzyskowi narzuconemu przez pułkowników w brazylijskich backlands. Film został nagrany w naturalnych warunkach w głębi lądu Bahia, z niskim budżetem i obsadzony głównie przez aktorów.
Pixote - The Law of the Weakest (1981)
„Pixote” to film, który pokazał światu jeden z najbardziej okrutnych portretów brazylijskiej rzeczywistości. Reżyser Hector Babenco odważnie pokazywał historię dzieci, które straciły dzieciństwo na przestępstwa, prostytucję i przemoc. Historia kręci się wokół Pixote, opuszczonego chłopca, który sprawia, że małe zbrodnie przetrwają pośród dużej metropolii. Film był nominowany do Złotego Globu.
The Quatrilho (1994)
„The Quatrilho” w reżyserii Fábio Barreto opowiada historię dwóch par włoskich imigrantów, którzy spotykają się, aby mieszkać w tym samym domu. Z czasem żona zakochuje się w mężu drugiego. Razem postanawiają uciec i rozpocząć nowe życie. Film, który odbywa się na pampasach południowej Brazylii, był nominowany do Oscara za film zagraniczny.
Co to jest, kolego? (1997)
Jednym z najbardziej uderzających faktów dyktatury wojskowej w Brazylii (1964-85) było porwanie ambasadora Charlesa Burke Elbricka przez lewicowe grupy partyzanckie w 1969 roku. Opowieść ta została opowiedziana w książce Fernando „Co to jest, towarzysz?”. Gabeira, który zintegrował opór i zaadaptował go do teatru w 1997 r., Autorstwa Bruno Barreto. Film opowiada historię dziennikarza, który pod koniec lat 60. podejmuje walkę zbrojną przeciwko dyktaturze, aż do momentu porwania ambasadora. „Co to jest, Mate?” Został nominowany do Oscara za film zagraniczny.
Środkowa Brazylia (1998)
Opowieść o gorzkiej kobiecie, która przekracza backcountry obok sierotego chłopca szukającego ojca, zachwyciła świat. „Central Brazil” w reżyserii Waltera Sallesa to sentymentalny dramat o rozwoju prawdziwej przyjaźni i nadziei. Film zdobył kilka nagród na festiwalach na całym świecie. Otrzymała dwie nominacje do Oscara: zagraniczny film i najlepsza aktorka (za Fernandę Czarnogórę).
Miasto Boga (2002)
W „Cidade de Deus” Fernando Meirelles i Kátia Lund zdołali pokazać zbrodnię Rio de Janeiro w obfitości świateł, dźwięków i popowej atmosfery, przywołując nowy moment kina brazylijskiego. Film nakręcił świat pokazując favelę Rio de Janeiro w bezprecedensowy sposób. Opowieść, zaadaptowana z książki tytułowej Paula Linsa, podąża za Buscapé, biedną czarną młodzieżą, która dorasta w brutalnym środowisku społeczności Cidade de Deus. Film otrzymał cztery nominacje do Oscara w kategoriach Reżyseria (Fernando Meirelles), Scenariusz adaptowany (Bráulio Mantovani), Edycja (Daniel Rezende) i Fotografia (Cesár Charlone).
Troop of Elite (2007)
Saga Captain Nascimento stała się w Brazylii fenomenem popowym, który wkrótce został wyeksportowany na cały świat. Dyrektor José Padilha opanował codzienną rutynę elity policji Rio de Janeiro, Bope (Batalion Operacji Specjalnych). Scenariusz Padilhy, razem z Bráulio Mantovani i Rodrigo Pimentelem (byłym kapitanem Bope), wtargnął w zgniłe zespoły brazylijskiej policji. W skórze kapitana Nascimento Wagner Moura odgrywa najważniejszą rolę w swojej karierze. Film otrzymał Złoty Niedźwiedź za najlepszy film na Festiwalu Filmowym w Berlinie.
Dodatkowe śmieci (2011)
Jeśli istnieje rodzaj filmu, który jest wielką specjalnością kina brazylijskiego, jest to film dokumentalny. Brazylijscy twórcy filmów dokumentalnych osiągnęli świetną reperkusję za granicą, umiejętnie grając brazylijską rzeczywistość. Dokument „Trash Extraordinário”, autorstwa Lucy Walker, Karen Harley i João Jardim, przedstawia spójną analizę pracy, jaką artysta Vik Muniz wykonuje w Jardim Gramacho, największym składowisku na świecie. Pracując bezpośrednio z kolekcjonerami śmieci, Vik Muniz zamienia śmieci w sztukę. Film został nominowany do Oscara za film dokumentalny w 2011 roku.