Zawartość
Dzięki zrozumieniu efektu wilka wiolonczeli można zmniejszyć jego efekt, dotykając go, a także identyfikując go z publiczności. Wiolonczele starają się zmniejszyć swój efekt, ponieważ zmniejsza naturalne brzmienie strun, podczas gdy niektórzy kompozytorzy próbują zaprezentować go w pewnych kompozycjach.
Sztuczne dźwięki
Wiolonczela ma naturalną częstotliwość rezonansu, którą emituje, gdy wibruje. Prawdziwy ton częstotliwości może się różnić w zależności od każdej wiolonczeli, ale zwykle występuje przy niskich częstotliwościach. Gdy tłumacz gra nutę odpowiadającą częstotliwości wibracji wiolonczeli, z instrumentu emitowana jest wibracja. Tworzy to dysonansowy dźwięk, nieco rezonujący z naturalnym rezonansem instrumentu.
Dotrzeć
Każda wiolonczela ma swój własny charakterystyczny dźwięk, najbardziej powszechne nuty dają sztuczny dźwięk między E i F. Te nuty występują w strunie C G wiolonczeli, która jest drugą od dołu. Istnieją inne metody tworzenia efektu wilka: umieszczenie piątej struny pomoże stworzyć dodatkowe tony, położyć kolana po obu stronach instrumentu, aby wchłonąć dźwięk i dotknąć ósmej nuty powyżej lub poniżej podstawowego tonu może stworzyć sztuczne tony.
Usuwanie efektu wilka
Eliminatory efektu wilka usuwają wibracje, zanim będą mogły wejść w interakcję z wiolonczelą. To urządzenie wygląda jak opaska na ramię i jest zwykle wykonane z mosiądzu. Jego wnętrze jest wykonane z gumy, a na zewnątrz znajduje się śruba, która pomaga utrzymać go w miejscu. Wiolonczelista powinien szukać właściwej pozycji, aby znaleźć najlepszą pozycję, aby zmniejszyć dźwięk efektu wilka. Urządzenie jest umieszczone na sznurku między ramieniem a korpusem instrumentu.
Muzyka
Lou Harrison był znanym kompozytorem, który studiował kompozytorów klasycznych XX wieku, w tym Arnolda Schönberga, Henry'ego Cowella i Cokro Paka. Kompozytorzy ci znali eksperymenty z technikami, które normalnie nie były używane w muzyce instrumentalnej. Lou Harrison napisał o efektach wilków na swoim drugim albumie „Suite for Cello and Harp”.