Zawartość
Szkockie ulice i place zabaw były świadkami niezliczonych tradycyjnych zabaw dla dzieci. Od gry w piłkę po tag, dzieci nigdy nie przestały cicho podczas zabawy. Chociaż nowoczesne przepisy BHP zakazały niektórych z nich w przypadku kontuzji, dzieci nadal grają w niektóre z tych gier w klubach i organizacjach, a także na podwórkach szkolnych.
Marmur
Chłopcy grali w kulki na wszystkich placach zabaw w Szkocji, używając kolorowych kulek. Dwóch chłopców grało przeciwko sobie, używając własnej kolekcji kulek. Chłopiec rzuca pierwszą piłkę i ląduje w pewnej odległości. Kolejny musi uderzyć ją własną piłką lub sprawić, by wylądowała w zasięgu ręki. Jeśli mu się uda, zabiera piłkę przeciwnika. Grają do momentu, gdy wygrywa osoba, która złapie najwięcej piłek.
Plainy-Clappy
Podczas gdy chłopcy grali w piłkę nożną lub „grali w piłkę”, szkockie dziewczyny uderzały piłką o ścianę, śpiewając piosenkę z akcją. Kiedy uderzyli piłkę raz w ścianę i uderzyli ją ponownie, było to „zwykłe lub normalne”. Przy następnym uderzeniu dziewczyna klasnęła w dłonie, zanim złapała piłkę, co było „bzdurą”. Pozostała część rymu zawierała inne instrukcje, takie jak kręcenie się, kiedy dziewczyna zakreśliła dłońmi kółko przed złapaniem piłki.
Peever Beds
Jako rodzaj gry w klasy, dziewczęta rysowały kredą „łóżka peever” na chodniku lub na podłodze, z coraz większą liczbą na każdym kwadracie lub łóżku. Peever była małą, okrągłą, pustą puszką. Zaczynając od puszki w kwadracie numer jeden, dziewczyna podskakuje, próbując włożyć puszkę do następnego kwadratu. Jeśli stopa lub puszka dotknie linii wokół kwadratu, następny gracz wygrywa.
Buldog brytyjski
Podczas gry British Bulldog grupa dzieci jest po jednej stronie placu zabaw. „Buldog” znajduje się w środku obszaru. Dzieci muszą przejść na drugą stronę, nie dając się złapać buldogowi. Kiedy buldog woła „Buldog brytyjski 1, 2, 3!”, Wszyscy uciekają. Jeśli ktoś zostanie złapany, staje się buldogiem. Więcej buldogów utrudnia bezpieczne przejście na drugą stronę.
Która godzina, panie Wolf?
W grze „Która godzina, panie Wilku?”, Dzieci ustawiają się po jednej stronie ulicy. Osoba wciela się w wilka i odwraca się do nich tyłem na środku ulicy. Dzieci krzyczą: „Która godzina, panie Wilku?” Krzyczy o przypadkowym czasie, na przykład o drugiej po południu. Dzieci robią tyle kroków. Ponownie pytają o czas, próbując zbliżyć się do wilka, zanim się zorientuje. Kiedy krzyczy „Czas na obiad”, odwraca się i próbuje zbliżyć do siebie dzieci.