Zawartość
- Wprowadzenie
- „Głos Franka Sinatry” - Frank Sinatra
- Elvis Presley - Elvis Presley
- Kind of Blue - Miles Davis
- Chega de Saudade - João Gilberto
- Modern Sounds in Country & Western Music - Ray Charles
- Rewolwer - Beatlesi
- Never Mind the Bollocks - Sex Pistols
- Thriller - Michael Jackson
- Nevermind - Nirvana
- Ok, komputer - Radiohead
Wprowadzenie
Wiele płyt odniosło spektakularny sukces lub otrzymało mnóstwo pochwał od krytyków ekspertów, czy to z radosnymi piosenkami, czy smutnymi, energicznymi lub relaksującymi piosenkami. Inne prace poszły jednak jeszcze dalej: zmieniły scenę muzyczną w swoim czasie lub nawet w następnych latach, wpływając na pokolenie muzyków i słuchaczy. Poznaj niektóre z tych rewolucyjnych albumów, które wstrząsnęły jazzem, rockiem i różnymi innymi rytmami.
„Głos Franka Sinatry” - Frank Sinatra
Amerykański Francis Albert Sinatra, jeden z największych śpiewaków XX wieku, zbierał nagrody, płyty i wszelkiego rodzaju wyróżnienia. Co ciekawe, jeden z najważniejszych jest najmniej zapamiętany. To jego pierwszy LP (długa gra) w historii. „The Voice of Frank Sinatra”, wydany w 1948 roku, zawierał osiem swingowych utworów i 23 minuty długości. Wśród piosenek znalazły się „I Do Not Know Why (I Just Do)” i „Try a Little Tenderness”. Od tego czasu powstała koncepcja albumu. Do tego czasu płyty zawierały tylko dwie kompozycje, po jednej z każdej strony. To był początek rewolucji.
Elvis Presley - Elvis Presley
W latach 50. XX wieku kierowca ciężarówki z południowych Stanów Zjednoczonych był architektem największej rewolucji kulturalnej XX wieku. Wszystko zaczęło się, gdy Elvis Presley postanowił oddać swoją matkę z nagraną przez niego płytą. Poszedł do domowego studia w Memphis i nagrał kilka piosenek. Przedstawienie zrobiło na nim wrażenie i wkrótce został zaproszony do profesjonalnego nagrania piosenki. Był rok 1954, a jednym z nich był „To wszystko w porządku, mamo” Arthura Crudupa. Od tego momentu nagrał swój pierwszy album w 1956 roku. Wśród utworów znalazły się „Blue Suede Shoes” (Carl Perkins) i „Tutti Frutti” (Richard Pennyman). Narodził się Rock and Roll.
Kind of Blue - Miles Davis
Amerykański trębacz Miles Davis zawsze poszukiwał muzycznego eksperymentu. Dla niego swoboda improwizacji oferowana przez jazz nie wystarczyła. Trzeba było odważyć się więcej. Dopóki nie zaczął łączyć stylu z rockiem i rytmem bluesowym, tworząc nowy gatunek muzyczny, fusion. Punkt kulminacyjny tego eksperymentu miał miejsce w 1959 roku, kiedy wydał „Kind of Blue”. Z biegiem czasu zbiera coraz więcej zwolenników. Nie żeby być lepszym: oprócz piosenek takich jak „Freddie Freeloader” i „Flamenco Sketches” zespół polegał na takich geniuszach jak pianista Bill Evans i saksofonista John Coltrane. Do dziś praca jest cytowana na wszystkich największych listach rekordów wszechczasów.
Chega de Saudade - João Gilberto
Zdecydowanie rok 1959 był niesamowitym rokiem dla muzyki. Podczas gdy Miles Davis doprowadzał konserwatystów jazzowych do szaleństwa, tradycyjni gracze samby w Brazylii. Wszystko dlatego, że piosenkarz obalił ten gatunek, zmieniając tempo piosenek i cicho śpiewając: zbliżała się Bossa Nova. João Gilberto rozpoczął już rewolucję w 1958 r., Grając album Eliseth Cardoso „Canção do Amor Demais”. Ale to w jego pierwszym dziele „Chega de Saudade” utrwaliło się to. Oprócz utworu tytułowego nadal istniały „Desafinado”, zarówno Toma Jobima, jak i „Saudade made a Samba” (Carlos Lyra i Ronaldo Bôscoli). Muzyka brazylijska osiągnie wiek większości i międzynarodowego szacunku.
Modern Sounds in Country & Western Music - Ray Charles
Rewolucja była w DNA Raya Charlesa. Na początku swojej kariery zrobił krok, który zmieniłby jego życie, łącząc bluesa z gospel. Stał się wschodzącą gwiazdą, stał się bogaty i sławny. Ale jego niespokojny duch chciał więcej. W 1962 roku zagrał tam śmiałą sztukę: nagrał najwyższe standardy w kraju, białą muzykę par excellence Ameryki, z aranżacjami bluesa, rytmem czerni. Muzyczni (i rasowi) puriści byli przerażeni, ale płyta została doceniona przez krytyków i publiczność. To, co zrobił z piosenkami, które były już świetne, takie jak „Bye Bye, Love” i „Hey, Good Looking”, jest nie z tego świata.
Rewolwer - Beatlesi
W 1966 roku The Beatles byli już największym fenomenem w muzyce. Na koncertach krzyki fanów były tak duże, że członkowie nie mogli słyszeć siebie. Wtedy zdecydowali się nagrać płytę tak złożoną, że nie można jej było odtworzyć na żywo. Aby to zrobić, nadużyli eksperymentów: grali niezwykłe instrumenty, takie jak cytra, i zawierały różne efekty dźwiękowe, takie jak nagrania odtwarzane wstecz. Przełamując, zainwestowali w kompozycje mówiące o seksie, narkotykach i trudnych relacjach. Talent Johna Lennona, Paula McCartneya i George'a Harrisona zaowocował samorodkami takimi jak „Taxman”, „Eleanor Rigby” i „Tomorrow Never Knows”. A rock zmienił się na zawsze.
Never Mind the Bollocks - Sex Pistols
Jest to dysk sui generis na liście. W przeciwieństwie do innych jest bardzo dotknięty. Ale właśnie dlatego był rewolucyjny. W latach 70. rock był dowodem progresywnego, podgatunku pod wpływem muzyki klasycznej. Wtedy to grupa brudnych, obdartych i bardzo wściekłych dzieci przyszła zmienić wszystko. W 1977 roku nagrali album pełen brutalnych i apokaliptycznych piosenek, granych w najbardziej surowy i brutalny sposób. To był punkt zerowy punk rocka w Anglii, w której panuje bezrobocie. Piosenki takie jak „Anarchy in the UK” i „God Save the Queen” syntetyzują nastrój rozpaczy.
Thriller - Michael Jackson
Michael Jackson zawsze żył ze sławą. Jako dziecko był gwiazdą zespołu Jackson 5. W 1979 r. Rozpoczął solową karierę dla dorosłych w „Off the Wall”, co było wielkim sukcesem. Ale najlepsze było jeszcze przed nami. W 1982 roku wydał „Thriller”, który sprzedał się w ponad 100 milionach egzemplarzy i stał się najlepiej sprzedającym się albumem w historii. Album mieszany rhythm'n blues z popem i rockiem, w bardzo taneczny sposób. Wśród przebojów jest utwór tytułowy, który wygrał klip w formacie średniej długości z 13 minutami długości. Ale wciąż było „Beat it” i „Billie Jean”. Czarna muzyka nigdy nie byłaby taka sama.
Nevermind - Nirvana
Rock ożywił się wraz z pojawieniem się punk rocka, ale groził ponownie, że opuści szyny. W latach 90. domeną były słabe zespoły, takie jak Poison. Wtedy to trio z Seattle, deszczowe miasto w północnych Stanach Zjednoczonych, poszło do studia, aby nagrać swój drugi album. Zainspirowana przez zespoły takie jak Pixies i Screaming Trees, Nirvana zainwestowała w krótkie, szybkie utwory z niskimi tonami i krzyczącymi refrenami, a także melancholijnymi tekstami. „Nevermind” został wydany w 1991 roku i natychmiast wstrząsnął sceną muzyczną. Utwory takie jak „Lithium”, „Come as you are”, a zwłaszcza „Smells like teen spirit”, wykute pokolenie.
Ok, komputer - Radiohead
Pod koniec lat 90. młoda muzyka została zasadniczo podzielona na dwa silnie antagonistyczne wątki: rockowy i elektroniczny. Ale grupa z Oksfordu w Anglii była skłonna mieszać wodę i olej. Trzeci album Thom Yorke (zdjęcie) i jego koledzy z zespołu zawierały drapieżne i hipnotyczne gitary, pulsujący bas i perkusję oznaczającą robotyczny rytm kompozycji. Udręka, gniew i niepewność były tonikiem liter, który sprawił, że połączenie tej chwili z najbliższą przyszłością, nic obiecującego. Album otrzymał pochwałę i jest zawsze wymieniany jako jeden z najlepszych w historii rocka. Utwory takie jak „Karma Police”, „No Surprises” i „Android Paranoid” uzasadniają status.