Zawartość
- Różnice w składzie diorytu i granitu
- Różnice w użytkowaniu: starożytność i współczesność
- Różnice strukturalne
- Inne różnice
W świecie skał magmowych dioryt i granit są ze sobą ściśle powiązane. Te dwie skały są twarde, nieporowate i występują w podobnych obszarach. W przypadku oczu świeckich można je łatwo pomylić; jednak mając trochę informacji o różnicach w tych kamieniach, będziesz w stanie zrozumieć, czym się różnią.
Różnice w składzie diorytu i granitu
Dioryt składa się ze skalenia i kilku minerałów o ciemnym kolorze, co wyjaśnia jego czarny kolor. Granit składa się z czterech minerałów: skalenia, miki, kwarcu i hornblendy. Występują w różnych formach, nadając mu większą różnorodność niż dioryt.
Różnice w użytkowaniu: starożytność i współczesność
Dioryt ma zastosowania sięgające czasów starożytnych. Ze względu na swoją solidność i twardość został użyty do wyrzeźbienia Kodeksu Hamurabiego. Służył również do wzmacniania murów i wież. Obecnie jest stosowany w płytach chodnikowych i kształtowaniu ogrodów. W przeszłości z granitu robiono duże posągi; a Egipcjanie używali go do budowy Czerwonej Piramidy. Obecnie jest używany głównie do układania nawierzchni i produkcji blatów.
Różnice strukturalne
Granit jest mniej gęsty niż dioryt. Pierwsza to gruboziarnisty materiał skalny. Obie są nieporowate; jednak granitu jest jeszcze mniej, co czyni go bardziej odpowiednim na podłogi i blaty. Ponieważ dioryt jest gęstszy, jest bardziej odporny i ma większą trwałość do użytku w kształtowaniu krajobrazu.
Inne różnice
Dostępność jest kolejnym czynnikiem różnicującym te dwie skały magmowe. Dioryt jest rzadszy. Granit zawsze znajduje się w tym samym miejscu; na przykład skalistą górę Gruzji tworzy pojedyncza wychodnia minerału. Dioryt zwykle występuje tylko na małych, nieregularnych terenach. Występujący w dużych ilościach często znajduje się obok granitu i gabro. Dioryt jest również plutoniczny i inwazyjny, co oznacza, że minerały tworzące skałę skrystalizowały się, zanim dotarły do powierzchni ziemi. Granit jest również plutoniczny; jednak tworzy się w temperaturze 200 ° C poniżej diorytu, nadając mu większą lepkość. W rezultacie jest grubszy i ma wyższy stopień półpłynności ze względu na tarcie wewnętrzne.