Zawartość
Bransoletki z czerwoną wstążką były widziane na nadgarstku kilku gwiazd, rzucając w Hollywood rodzaj religijnego szaleństwa opartego na praktyce Kabały. To sprawiło, że niektórzy ludzie myśleli, że są związani tylko z Kabalistami. Jednak inne religie uważają również, że czerwona nić ma cel.
Kabała
Zohar, jeden z głównych tekstów kabały, ma tysiące lat. Kabała ma swoje korzenie w judaizmie, ale nie jest religią. Według rabbiego Jehudy Berga, autora książki „Czerwona księga smyczków: moc ochrony”, kabaliści uważają, że negatywne energie mogą przedostać się do życia ludzi poprzez „wielkie oko”, to znaczy, gdy ktoś patrzy z zazdrością . Celem Kabalistów jest ochrona siebie i pozbycie się życia z „wielkiego oka”, odrzucenie negatywnych energii emanujących z niego przez użycie opaski na rękę, 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Do pracy pasmo bransoletki powinno być wełniane, barwione na czerwono i noszone na lewym nadgarstku. Dodatkowo musi to być kawałek długiego sznurka, który owinięto wokół grobu biblijnej matriarchy Racheli w Izraelu.
Opinie dysydentów
Są jednak kabaliści, którzy twierdzą, że czerwone nici są mitem. Strona internetowa Instytutu Edukacji i Badań Kabały Bnei Baruch, największej grupy kabalistów w Izraelu, stwierdza: „Nie ma związku. Czerwone przewody, woda święcona i inne produkty są lukratywnymi wynalazkami komercyjnymi, które powstały w ciągu ostatnich dwóch dekad”.
Hinduizm
W tradycji hinduskiej czerwone nici używane do nadgarstków nazywane są „kalava” lub „mauli”, wyrażenia, które można przetłumaczyć jako „przede wszystkim”. Stephen Knapp, autor elektronicznej książki „Podstawowe punkty na temat kultury wedyjskiej / hinduizmu: krótkie wprowadzenie”, wskazuje, że kalava jest przywiązana do prawego nadgarstka mężczyzny i lewego nadgarstka kobiety na początku ceremonii. Symbolizuje błogosławieństwo dla użytkownika. Może być również używany w różnych obrzędach kultu bóstw hinduistycznych, a ofiarowanie go jako dar jest postrzegane jako gest przyjaźni. Wątek jest również nazywany „raksha” lub „rakhi” podczas ceremonii, w której siostra wiąże go z nadgarstkiem swojego brata. Brat używa raksha jako znaku miłości swojej siostry i jego pragnienia, aby był bezpieczny.
Buddyzm tybetański
Czerwone wstążki są również związane z buddyzmem tybetańskim w tradycyjnych ceremoniach, w których związane są święte przędze bawełniane. Według artykułu z Sannyasi Shraddhamurtiego z września 2008 r. Opublikowanego w biuletynie Shraddha Yoga Healing Centre, „Ta praktyka przywraca naturalny porządek rzeczy i jednoczy ludzi”. Pochodzi z tradycji hinduskiej i jest praktykowany przez buddystów od ponad 500 lat. Podczas rytuału mnich zapala świece, umieszcza je w centralnym miejscu i recytuje pisma święte, podczas gdy goście trzymają kawałek sznurka przymocowany do centralnej części. W końcu mnich i uczestnicy przywiązują sobie druty do nadgarstków. Kolory nici mają różne znaczenia. Czerwony reprezentuje odwagę; biała, przyjaźń; czarny, współczucie; i żółty, wiara. Uważa się, że ciało i dusza są mocno związane.
Chińska legenda
„Czerwona nić losu” to chińska legenda. Legenda, jak wskazuje strona internetowa Cultural-China.com, wyjaśnia, że dwie osoby, które mają być razem, są połączone niewidzialną czerwoną nicią. Jest przywiązany do pięt, przez boskość Yue Lao, rodzaj amorka, odpowiedzialnego za małżeństwa. Czerwony sznurek przedstawia bliźniacze dusze, które pewnego dnia wyjdą za mąż. Chociaż jest to bransoletka na kostkę, a nie bransoletę, jest ona reprezentatywna dla innej kulturalnej wiary w czerwone sznurki.