Zawartość
- Wprowadzenie
- Samba
- Carimbó
- Chorinho
- Fandango
- Bossa nowa
- Catira
- Maracatu i Frevo
- Forró
- Baião
- Brazylijska kultura i muzyka
Wprowadzenie
Brazylia jest domem dla rozległej i zróżnicowanej kultury. Muzyka brazylijska nie byłaby inna: mieszanka wpływów afrykańskich, indyjskich i portugalskich, z kilkoma nutami hiszpańskiej kultury na południu, Boliwijczycy na Środkowym Zachodzie i wyraźnie rdzenna na Północy. Od XIX wieku muzyka lokalna zaczęła być coraz bardziej doceniana przez intelektualistów i uczonych, którzy zaczęli studiować różne rytmy, aby wykorzystać je w swoich kompozycjach. Poznaj niektóre z typowych dźwięków z każdego regionu Brazylii.
Samba
Samba jest najbardziej znanym brazylijskim rytmem. Jego pochodzenie odnosi się do afrykańskich niewolników zainstalowanych w Bahia i Rio de Janeiro, którzy tworzyli muzykę do capoeira i ich ceremonii religijnych na terreiros. Samba stała się coraz bardziej popularna w XX wieku i istnieją odmiany: samba-song, roda, breque, alto partido i samba rock to tylko niektóre z nowości muzycznych, które opuszczają wzgórza Rio i stają się popularne w całym kraju W 1984 r. W Rio de Janeiro Sambadrome organizowana jest pierwsza parada szkół samby w obecnych formach.
Carimbó
Rytm autochtonicznego pochodzenia, typowo z Pará, carimbó został zmieszany z wpływem afrykańskich perkusistów zainstalowanych w Brazylii oraz z typowymi dla Portugalii palcami i trzaskiem palców. Do dziś miasto Marapanim w Pará otrzymuje corocznie „Carimbó Festival - The Magic Corner of Amazon”. Słowo „carimbó” w tupi oznacza bęben. Rytm zyskał tę nazwę, ponieważ ten rodzaj perkusji zaznaczył ton utworu. Później carimbó miało wpływ na popularne rytmy, takie jak lambada. W tradycyjnych przedstawieniach kobiety tańczą boso, z układaniem kwiatów we włosach.
Chorinho
Choro zostało stworzone z mieszanki portugalskiej muzyki popularnej, przenikniętej w Brazylii przez wpływy afrykańskie, z tańcami halowymi pochodzącymi z Europy. Choro ma również bezpośredni wpływ na lundu, uważany za pierwszy afro-brazylijski gatunek popularnej piosenki, który powstał pod koniec XVIII w. Rytm „schodzi ze wzgórza” i został przyjęty przez elity Rio de Janeiro. Głównymi nazwiskami „chorinho” w Brazylii były Pixinguinha i Waldir Azevedo, ale osobą odpowiedzialną za popularyzację był nawet pianista Chiquinha Gonzaga.
Fandango
Fandango to typowy rytm iberyjski, który przybył na południe Brazylii w XIX wieku, przywieziony przez imigrantów i przez kontakt z sąsiednimi krajami, takimi jak Argentyna i Urugwaj. Zyskał on miejsce w południowych gospodarstwach, odizolowanych od miast i miasteczek, gdzie robił świetne piłki z tanecznymi kołami i instrumentami muzycznymi, takimi jak altówki i kastaniety. Te wielkie święta mają początek w „guchescas fiestas” w hiszpańskich koloniach na granicy. Rytm jest popularny od skrajnego południa stanu São Paulo do Rio Grande do Sul i obejmuje setki wyznań: przycięte, głupie, tył i dama.
Bossa nowa
Bossa Nova to ruch muzyczny zapoczątkowany przez Toma Jobima, João Gilberto i Viníciusa de Moraesa w późnych latach 50. Proponując spotkanie samby z jazzem, młodzi ludzie z południa Rio de Janeiro znaleźli formułę konsolidacji bossa jako jeden z najbardziej znanych rytmów brazylijskich za granicą. Później muzycy dążą do zbliżenia z muzykami samby, takimi jak Cartola, Zé Keti i Baden Powell - współpraca tego ostatniego z Viníciusem dała początek albumowi „Os Afro-Sambas” z 1966 r. Album ma wpływ na kompozytorów i wykonawców nawet dzisiaj.
Catira
Catira jest typowym folklorystycznym rytmem Środkowego Zachodu i ma mieszany wpływ: Portugalczyków, Indian i Afrykanów. W przedstawieniach niektórzy skrzypkowie grają i śpiewają na altówce, podczas gdy tancerze klaszczą w rytm muzyki. Jest popularny w stanach Środkowego Zachodu (Mato Grosso, Goiás i Mato Grosso do Sul), a także w kulturze „caipira” wnętrza São Paulo, Paraná i Minas Gerais. Historycy uważają, że catira jest dziedzictwem bandeirantes rozłożonych przez pionki wnętrza. Rytm oparty na modach altówkowych wpłynął na sertanejo, które słyszymy dzisiaj.
Maracatu i Frevo
Folklorysta Câmara Cascudo, który studiował głęboko muzyczne rytmy pochodzące z północnego wschodu, nazwał frevo „wielką halucynacją karnawału Pernambuco”, ze względu na szalony rytm tańca. Zyskał popularność w latach 60. i 70., dzięki Tropicália, kiedy Caetano i Gil skomponowali kilka frevos, które nawet zostały wykonane w elektrycznych triach karnawału Bahia! Maracatu ma pochodzenie afrykańskie i religijne. Niewolnicy wybrali i towarzyszyli „Królom Konga”, którzy zostali koronowani w kościołach podczas kongadas, afrykańskich i katolickich partii synkretyzmu, na dźwięk maracatu bijącego.
Forró
Folklorystyczny folklorysta Câmara Cascudo odkrył pochodzenie słowa „forró”, wywodzącego się z „forrobodó”, co oznacza lekką i beznamiętną zabawę. W przeszłości forró było tańcem, w którym grano inne rodzaje muzyki typowo północno-wschodniej, takie jak baião, xaxado i xote. Stamtąd muzycy wykorzystali te odniesienia do stworzenia nowego rytmu z akordeonem, akordeonem, zabumba i trójkątem. W latach 90. rytm był modny na południu i południowym wschodzie i często można było znaleźć wspaniałe tańce i pokazy, które faworyzowały forró.
Baião
Baião był pierwszym typowo północno-wschodnim rytmem i bezpośrednio wpłynął na wszystko, co przyszło później. Według uczonego Câmary Cascudo nazwa pochodzi od mieszanki pojęć „baiano” i „rojão”, które byłyby krótkim odcinkiem altówki, granej w wyzwaniach wśród improwizatorów. Baião wygrał z Brazylią popularyzację Luiza Gonzagi, długo cierpiącego akordeonisty Pernambucan, który do dziś znany jest jako „Król Baião”, jeszcze w czasach radia. Niektórzy z głównych przedstawicieli rytmu to syn Gonzagi, Gonzaguinha, zmarł w 1991 roku, a muzycy tacy jak Moraes Moreira i Alceu Valença.
Brazylijska kultura i muzyka
Brazylia była także sceną powstania kilku innych rytmów muzycznych o wielkim znaczeniu dla kultury narodowej. Niektóre przykłady to muzyka country, rock and pop national i topór, bardzo popularny w całym kraju, i bumba mój wół, pochodzenia amazońskiego, obchodzony co roku na festiwalu w amazońskim mieście Parintins. Poza tym caboclinho, pochodzenia Pernambuco i caxambú, kokos, kongo i maculelê, również pochodzenia północno-wschodniego, podkreślają etniczną i kulturową mieszankę rdzennych, afrykańskich i europejskich narodów, którzy osiedlili się w Brazylii na przestrzeni dziejów.