Zawartość
Model wyceny aktywów finansowych (CAPM) jest narzędziem, którego inwestorzy i doradcy finansowi używają, aby spróbować określić, jak będą się zachowywać inwestycje, a zatem odpowiednio ceny i opłaty. Jednakże, podobnie jak wszystkie modele matematyczne, które próbują przewidzieć, co stanie się w świecie rzeczywistym, ma pewne ograniczenia w metodologii.
Teoria portfolio
Podstawy metodologii CAPM pochodzą z teorii portfela Williama Sharpe'a, która wprowadziła pojęcia „ryzyka systemowego” i „niesystemowego” na rynku inwestycyjnym. Ryzyko systemowe lub rynkowe to niebezpieczeństwo utraty części inwestycji nieodłącznie związanej z całym rynkiem akcji. Ryzyko niesystemowe to ryzyko związane z utratą wartości danej inwestycji. Koncepcje te wygenerowały nowoczesną teorię portfela, która mówi, że bardzo zróżnicowany portfel jest chroniony przed ryzykiem niesystemowym.
Definicja CAPM
CAPM jest skonstruowany w oparciu o teorię portfela poprzez próbę określenia ryzyk systemowych, które nie są rozwodnione przez dywersyfikację i ryzyka niesystemowe. Czyni to poprzez analizę ryzyka związanego z konkretnym działaniem w kontekście zmienności rynku jako całości. Teoria obraca się wokół równania, które określa oczekiwany zwrot z inwestycji, gdzie najważniejszym określeniem jest reprezentacja reakcji tej inwestycji na zmiany na rynku. Termin ten jest często nazywany „beta”.
Ograniczenia
Jego założenia metodologiczne są przyczyną większości ograniczeń teorii. Główny składnik równania, względna zmienność inwestycji, wymaga zdolności do mierzenia zmienności całego rynku i dlatego konieczne byłoby przeanalizowanie zmienności każdej z możliwych inwestycji na rynku. To niemożliwe. Ktokolwiek zastosuje model CAPM, używa indeksu, takiego jak Ibovespa, do reprezentowania ogólnej zmienności rynku, ale nie przedstawia rzeczywistej miary, której model wymaga, aby był dokładny. W ten sposób CAPM może osiągnąć tylko przybliżone prognozy.
Ryzyko jako miara wydajności
W przypadku CAPM poziom ryzyka zapasów decyduje o tym, dlaczego jeden z nich ma wyższą wydajność niż inny. Oznacza to, że zgodnie z modelem bardziej ryzykowne działanie przyniesie większe zyski finansowe niż działania bezpieczniejsze. CAPM reprezentuje ten czynnik ryzyka w wersji beta. Jednak badania opinii publicznej kwestionują to założenie, a profesorowie Eugene Fama i Kenneth French badali zwroty akcji na trzech największych rynkach akcji w latach 1963–1990 i zdali sobie sprawę, że różnica w beta akcji, o której mówi CAPM, decyduje o tym, co zwrot akcji, nie wyjaśniał różnych zysków dla inwestorów.