Zawartość
- Monolog
- Przykłady monologów w literaturze klasycznej
- Monolog
- Przykłady monologów w literaturze klasycznej
Zarówno monolog, jak i monolog stanowią techniki literackie używane przez autorów fikcji do wzbogacania postaci, zwiększania napięcia, rozwijania relacji i rozwijania narracji. Pisarze, zwłaszcza dramaturgowie, używali takich technik od wieków, w tym słynnego Williama Szekspira. „Być albo nie być, to jest pytanie”, zastanawia się Hamlet w jednym z najbardziej znanych monologów literatury zachodniej.
Monolog
Słowo „monolog” pochodzi od łacińskiego korzenia „mono”, co oznacza „jeden” lub „sam” i „logo”, co oznacza „mówić”. Dlatego monologiem jest mowa wypowiadana przez osobę. W jednej sztuce dramatyczny monolog pojawia się, gdy postać mówi sama na głos, gdy na scenie lub na słyszalnej odległości nie ma innych postaci. Wewnętrzny monolog, przepływ myśli lub emocji z postaci jest odpowiednią cechą dla powieści, gdzie narrator daje czytelnikowi dostęp do tego, co dzieje się w umyśle postaci.
Przykłady monologów w literaturze klasycznej
Zarówno romanse, jak i poezja i sztuki mają słynne monologi. Narrator w wierszu „Moja ostatnia księżna” przedstawia monolog, w którym okropny charakter bohaterki ujawnia się poprzez zimny opis jego zmarłej żony. Powieść Williama Faulknera „Dźwięk i wściekłość” wykorzystuje strumienie świadomości, aby przywołać wewnętrzne monologi kilku wiodących postaci.
Monolog
Soliloquy i dramatyczny monolog są tak podobne, że często są używane jako synonimy. Soliloquy to monolog ograniczony do dramaturgii, w którym aktorzy mówią tylko wtedy, gdy są sami lub gdy myślą, że są sami. Ponieważ gra składa się głównie z dialogu i bardzo małej narracji, monolog jest jedynym sposobem, w jaki publiczność może uzyskać dostęp do umysłu postaci. Monologi są na ogół uważane za autentyczne, ponieważ gdy nikt nie słucha, postać nie ma powodu kłamać, podczas gdy w sztuce jego wypowiedzi mogą być nieufne.
Przykłady monologów w literaturze klasycznej
Szekspir często używał monologu. Być może najsłynniejszym wszechczasem jest „Being or Not Being” Hamleta, w którym zastanawia się, czy zabić ojca, czy nawet nie pytać, czy on sam powinien dalej żyć. W „Romeo i Julii” Juliet robi monolog - Romeou, Romeo, dlaczego jesteś Romeo? ”- nie zdając sobie sprawy, że ją słyszał.