Zawartość
Modernistyczny ruch w literaturze, który istniał od XIX do połowy XX wieku, charakteryzował się innowacjami, takimi jak narracja w przepływie świadomości, rozszerzanie i zawężanie czasu narracji oraz fragmentaryczne łuki narracyjne. Literatura współczesna (często nazywana postmodernistyczną) poszła dalej, włączając elementy parodii gatunków i pastiszu, nowych mediów, absurdu i ironii, rozwijając styl autoreferencyjny, który zwracał uwagę na własną sztuczność.
Parodie płci
Niektóre dzieła literatury modernistycznej były już znane z podważania klasycznych gatunków, takich jak epos heroiczny, parodiując elementy gatunku w formie pastiszu. Ale prace postmodernistyczne wykorzystywały tę technikę jeszcze bardziej świadomie i świadomie. Oto kilka przykładów: „Tęcza grawitacji” Thomasa Pynchona, która przejmuje tematy z komiksów i sztuki ludowej, oraz „Nagi obiad” Williama S. Burrougha, który zawiera elementy powieści kryminalnej.
Nowe media
Postmodernizm różni się od modernizmu tym, że bada środowisko medialne, które mnożyło się w okresie powojennym. Niektóre przykłady obejmują autoreferencyjny styl dziennikarski Huntera S. Thompsona w takich dziełach jak „Strach i urojenia w Las Vegas” oraz sposób, w jaki Don DeLillo włącza wiadomości radiowe i telewizyjne do swojej telenoweli „Biały szum”.
Absurdizm
Absurdalny motyw powstał w ruchach modernistycznych, takich jak surrealizm i dadaizm, i odegrał jeszcze większą rolę w literaturze postmodernistycznej. Jednym z najbardziej znanych dzieł postmodernistycznych absurdów jest „Czekając na Godota” Samuela Becketta, w którym dwie postacie absurdalnie czekają na wydarzenie, które nigdy się nie wydarzy.
Ironia
Być może najbardziej znaną cechą postmodernistycznej twórczości jest ironia, odwoływanie się do siebie i celowa sztuczność. W modernizmie ironia była często używana w odniesieniu do określonego gatunku lub jako źródło narracji, ale w postmodernizmie ironia jest używana do kwestionowania samej idei literatury, sztuki i kultury jako całości. Oto kilka przykładów: „Fogo Pálido” Vladimira Nabokova, który wykorzystuje wiersz w książce, aby satyryzować akademickie studium literatury, oraz opowiadanie Jorge Luisa Borgesa „Dialog o dialogu”.