Zawartość
- Wprowadzenie
- Candido Portinari (1903-1962)
- Tarsila do Amaral (1886-1973)
- Anita Malfatti (1889-1964)
- Di Cavalcanti (1897-1976)
- Alfredo Volpi (1896-1988)
- Hélio Oiticica (1937-1980)
- Victor Meirelles (1832-1903)
- Pedro Américo (1843-1905)
- Benedito Calixto (1853-1927)
- Romero Britto (1963) - Pełna obsada i ekipa
Wprowadzenie
Jako wyraz i wizualny zapis kultury, malarstwo w Brazylii pojawia się na długo przed przybyciem Europejczyków. Indianie, którzy zamieszkiwali terytorium, wyrażali się już poprzez malowanie na ścianach, w przedmiotach i we własnych ciałach. Ale estetyczna ewolucja malarstwa rozwinęła się dopiero w XVII wieku, wciąż z ogromnym wpływem ruchów pochodzących z Europy. W rzeczywistości historia malarstwa w Brazylii została zdefiniowana dopiero po „Tygodniu Sztuki Nowoczesnej w 1922 r.”, Okresie, w którym zasadniczo brazylijska sztuka zaczęła być produkowana i eksportowana na świat.
Candido Portinari (1903-1962)
Portinari jest jednym z głównych malarzy brazylijskich dzięki swojemu stylowi malowania, powiązanemu z krytyką społeczną. Po studiach w Narodowej Szkole Sztuk Pięknych w Rio de Janeiro Portinari udał się do Europy, gdzie był pod silnym wpływem nurtów współczesnego malarstwa, zwłaszcza kubizmu i ekspresjonizmu. Jego praca jest znana na całym świecie dzięki panelom, które wykonał dla Biblioteki Kongresu. Nie wspominając o arcydziele obecnym w siedzibie ONZ w Nowym Jorku: „Wojna i pokój”, gdzie przedstawia matkę, zmarłego syna, retirante i pracownika, tematy, które ujawniają ludzkie cierpienie na świecie.
Tarsila do Amaral (1886-1973)
Tarsila do Amaral, centralna postać malarstwa brazylijskiego i „Tydzień sztuki współczesnej 1922”, zawsze używała intensywnych kolorów, aby reprezentować zasadniczo brazylijskie tematy. Urodzony w rodzinie bogatych rolników Sao Paulo, Tarsila miał okazję studiować w Europie. Stamtąd był członkiem grupy, która położyła podwaliny pod „Tydzień 22”. Wyszła za mąż za poetę Oswalda de Andrade i dała mężowi ekran „Abaporu”. Oswald, pod wrażeniem obrazu, napisał „Manifesto Antropófago”, który kierował artystycznymi ruchami tamtych czasów. Jego obrazy cechuje nie tylko piękno estetyczne, ale także krytyka społeczna.
Anita Malfatti (1889-1964)
Inna kluczowa postać w „Tygodniu Sztuki Nowoczesnej 1922” Anita Malfatti malowała obrazy w stylu atramentu, który był zarówno ciężki, jak i masywny. Jego wystawa indywidualna wywołała poruszenie w 1917 roku, po artykule opublikowanym przez Monteiro Lobato, w ostrej krytyce płótna artysty. Prace Anity odzwierciedlały wpływ niemieckiego ekspresjonizmu, odziedziczonego po latach w Paryżu. Jego płótna były decydujące dla brazylijskiego modernizmu, ze względu na jego swobodę stylu, co można zobaczyć w jednym z jego najsłynniejszych dzieł „Żółty człowiek”.
Di Cavalcanti (1897-1976)
Ciepłe kolory, faliste kształty, codzienne motywy. Ta triada stylów i tematów charakteryzuje twórczość malarza Di Cavalcanti, twórcy i jednego z organizatorów „Tygodnia 22”. Cavalcanti rozpoczął swoją karierę jako karykaturzysta i ilustrator. Kiedy postanowił poświęcić się malarstwu, zaczął przedstawiać tajemnicze postacie, zanurzone w mroku. Po zamieszkaniu w Paryżu skupił swoje obrazy na temacie narodowym, zajmującym się tworzeniem brazylijskiej tożsamości. Stąd pochodzą jego słynne dzieła, które przedstawiają favelę, sambę, malandro, mulatę i sztabki Rio de Janeiro.
Alfredo Volpi (1896-1988)
Znany z bycia malarzem bandeirinhas, Alfredo Volpi jest uważany za jednego z najważniejszych artystów drugiego pokolenia brazylijskiego modernizmu. Włosko-brazylijski malarz, Volpi zaczął malować późno. Zrobił swój pierwszy występ w wieku 48 lat. Z czasem krajobrazy miejskie ustąpiły miejsca domom, fasadom i bandeirinhas, w kompozycjach, które stały się coraz bardziej uproszczone i oryginalne.
Hélio Oiticica (1937-1980)
Malarz, rzeźbiarz i performer, Hélio Oiticica, jest obecnie uznawany za jednego z największych innowatorów sztuki XX wieku. Oiticica dzięki swojemu eksperymentalnemu stylowi wypełnił lukę między europejską tradycją modernistyczną, brazylijską awangardą i współczesną sceną międzynarodową. W latach 60. uwolnił kolory dwuwymiarowości płótna, malując swobodnie na drewnianych konstrukcjach. Jego zainteresowanie trójwymiarowym kolorem zakończyło się żywymi kolorowymi okładkami „Parangolés” inspirowanymi brazylijską sambą.
Victor Meirelles (1832-1903)
Urodzony we Florianópolis w Santa Catarina, Victor Meirelles miał talent jako malarz uznany wcześnie, kiedy został przyjęty jako student na Imperial Academy of Fine Arts. Specjalizował się w gatunku malarstwa historycznego, przedstawiając wybitne wydarzenia w historii Brazylii, jak widać w jego najbardziej znanym dziele „Pierwsza msza w Brazylii”. Po spędzeniu sezonu w Europie wraca do kraju, gdzie zostaje jednym z preferowanych malarzy cesarza Dom Pedro 2 °. Jego dzieło pozostaje do dziś żywe w kulturze brazylijskiej. W Florianópolis znajduje się muzeum z nazwiskiem malarza.
Pedro Américo (1843-1905)
Brazylijski malarz Pedro Américo został konsekrowany w świecie sztuki głównie za portretowanie wydarzeń historycznych. Artysta wyróżnia się tym, że potrafi oddać ruch obrazowi, a jego praca często wygląda z fotografią. To, co można dostrzec w dziele „Niezależność lub śmierć”, znanym również jako „Krzyk Ipirangi”, lub w jego innym arcydziele „Tiradentes ćwiartowany”.
Benedito Calixto (1853-1927)
Uważany za jednego z największych przedstawicieli brazylijskiego malarstwa na początku XX wieku, paulista Benedito Calixto był jednym z pionierów w Brazylii, który malował ze zdjęć. Stąd jego specjalność w rejestrowaniu lokalnych krajobrazów i wyszukanych, głównie historycznych i religijnych obrazów, jak w „Praia do Itararé”.
Romero Britto (1963) - Pełna obsada i ekipa
Świetna nazwa w pop-artu w Brazylii, Romero Britto znany jest z bardzo kolorowych obrazów. Jest przedstawicielem tego stylu współczesnego malarstwa, w którym artysta ogranicza się nie tylko do obrazów i wystaw, ale także bierze udział w kampaniach reklamowych. Dzięki temu Romero Britto był znany jako ulubiony artysta gwiazd Hollywood. Z drugiej strony artysta nie osiągnął jeszcze sukcesu ze specjalistyczną krytyką.