Zawartość
John Locke był siedemnastowiecznym brytyjskim filozofem, który chciał, aby jednostki wykorzystywały powód, by szukać prawdy, zamiast polegać na wypowiedziach władz, mówiących, jaka jest prawda. Starał się zrozumieć granice ludzkiego zrozumienia w odniesieniu do Boga i osobowości oraz wierzyć, że wrodzone zrozumienie nie istnieje. Więc powiązał umysł po urodzeniu z „czystym łupkiem” lub czystym kontem.
„Czysty łupek”
W swoim arcydziele „Esej o ludzkim zrozumieniu” Locke odrzuca idee zaproponowane przez René Descartesa, że ludzie znają pewne koncepcje w sposób naturalny. Locke wierzył, że ludzki umysł jest tym, co nazwał „pustą kartą”, co po łacinie oznacza „kartkę papieru”. Wierzył, że dzieci nie wiedzą nic, kiedy się rodzą, i że wszystkie pomysły, które ludzie rozwijają, pochodzą z doświadczenia.
Sensacja i refleksja
Locke wierzył, że istnieją dwa rodzaje doświadczeń: zewnętrzne i wewnętrzne. Nazwał doświadczenie zewnętrzne „doznaniem”, odnoszącym się do interakcji istot ludzkich z przedmiotami ze świata rzeczywistego, w tym kolorami, ruchami i ilościami takich obiektów. Odnosił się do doświadczenia wewnętrznego jako „refleksji”, odnosząc się do aktów umysłu, takich jak wiedza, wiara, pamięć i wątpienie.
Prostota i złożoność
Locke zaproponował, aby wszystkie wrażenia i refleksje pasowały do kategorii bycia prostymi lub złożonymi. Prosty pomysł to taki, który obraca się wokół elementu, takiego jak biel. Złożony pomysł to taki, który łączy kilka prostych elementów, takich jak jabłko, które zawiera proste pojęcia czerwieni, bieli i okrągłości.