Zawartość
Personifikacja, urządzenie figuratywne, w którym pisarz przypisuje ludzkie cechy obiektowi nieożywionemu, tworzy niezwykłe obrazy w poezji. „Ale spójrz: zorza polarna z czerwoną szatą / przechadza się po rosie za wzgórzem” - mówi Horace w „Hamlecie” Szekspira, opisując świt jako osobę chodzącą po wzgórzu. Słońce nie może chodzić dosłownie; jednak podszywanie się pod niego jako człowieka wywołuje u czytelnika surowy i emocjonalny obraz.
Wiersze o naturze
Wielu poetów nasyca naturę ludzkimi cechami, co powoduje, że wygląda ona na żywą, być może dlatego, że dla niektórych ludzi wydaje się być żywa. Weź obiekt z natury, taki jak drzewo, ocean lub gwiazda, i opisz go jako żywy i wrażliwy. Używaj jak największej liczby kierunków. Te cechy, po części, definiują ludzkość, chociaż nieożywione przedmioty nie mogą widzieć, dotykać, słyszeć, wąchać ani smakować.
Wiązanie słów
Dla pisarzy walczących o zrozumienie, jak animować coś, co jest nieożywione, spróbuj złapać obiekt i wybrać losowy czasownik ze słownika oraz wyjaśnić, jak te dwa relacje się odnoszą. Na przykład rozważmy, co ma wspólnego „kamień” z arbitralnym czasownikiem, takim jak „słuchanie”. Rozpocznij zdanie od „The Listening Stone” i dodaj predykat, np. „Trawa rośnie”.
Reformowanie wspólnych zwrotów
Innym sposobem tworzenia personifikacji jest wybranie wspólnego zdania ze słabym czasownikiem, takim jak czasownik „być” lub „być”, i zastąpienie go bardziej ekscytującym i opisowym czasownikiem. Na przykład w zdaniu „Odtwarzacz CD wydał hałas” czasownik „zrobił” nie jest interesujący i nie wywołuje imponującego obrazu, podczas gdy „odtwarzacz CD jęknął” przekazuje czytelnikowi, że hałas zrobił to kłopotliwe. Uformuj wiersz wokół tego pomysłu, rozszerzając personifikowany obraz, dodając więcej szczegółów.
Korzystanie z wyobraźni
Pisarz może próbować zamknąć oczy i wyobrazić sobie, że jest obiektem nieożywionym. Potrafi napisać, co czuje, myśli i chce robić. Po napisaniu całego wiersza z perspektywy tego obiektu, używając „ja”, pisarz może cofnąć się i zmienić wszystkie „ja” na „go” lub „ją”. Teraz wiersz będzie odnosił się do obiektu trzeciej osoby. Bez konieczności nazywania obiektu pisarz może pokazać wiersz innej osobie i sprawdzić, czy potrafi odgadnąć, czym jest obiekt.