Cechy klasycznego funku

Autor: Charles Brown
Data Utworzenia: 2 Luty 2021
Data Aktualizacji: 21 Listopad 2024
Anonim
5 cech ZŁYCH ludzi
Wideo: 5 cech ZŁYCH ludzi

Zawartość

Klasyczny funk to styl muzyczny oparty na groove, często powolny, ale z rytmem jazdy. Styl rozpoczął się w latach 70. w społeczności afroamerykańskiej. Ale muzyka funkowa jest głównie postawą i ma własny świat.


Muzyka Funk to przede wszystkim postawa (Źródło obrazu / Photodisc / Getty Images)

Początki

Muzyka Funk ożyła pod koniec lat 60., na podstawie synkopacji mocno osadzonej w muzyce zmarłego Jamesa Browna. Funk chodził z własnymi nogami w latach 70-tych i do dziś zajmuje ważne miejsce w muzyce.

Styl muzyczny

Funk jest oparty na groove i synkopowany, podkreślając downbeat, w którym beat opiera się na liczbie „jeden i trzy” w czasie cztery na cztery.

Narzędzia

Instrumentami najczęściej używanymi w funkach są: bas elektryczny, gitara, organy Hammond B-3, syntezatory i różne rogi.

Listy

Teksty funku są zazwyczaj dość ekstrawaganckie i nastawione na budowanie groove. Często odnoszą się do siebie zarówno pod względem stylu, jak i nazwy zespołu, z piosenkami Parlamentu, takimi jak „Give Up the Funk” i „P. Funk” (chce się Funked Up).


Popularni artyści

Najbardziej znanymi i wpływowymi artystami w funku byli James Brown, Parliament i Funkadelic. Funkadelic przyjął muzykę psychodeliczną i nie nosił funkowego płaszcza ani nie uosabiał go jak James Brown i zespół Parlamentu, ale „One Nation Under a Groove” jest przykładem jego korzeni w funku. Panuje zgoda co do tego, że Parlament to zespół, który najszybciej przychodzi na myśl, gdy dyskutuje się o funkach. Basista Bootsy Collins, który zaczynał od Jamesa Browna, a także grał z Parlamentem i Funkadeliciem, kontynuował własną karierę solową z piosenkami takimi jak seksowna „I'm Rather Be With You” i optymistyczna „Bootzilla”. Stworzył nawet kolekcję świąteczną z „Winterfunkyland (aka Winter Wonderland)” jako jedną z próśb. Dzięki swojemu poczuciu humoru, trwałej miłości do funku i przyjęciu korzeni tego muzycznego stylu, George Clinton zajął swoje miejsce w muzycznej historii, będąc wprowadzonym do Rock and Roll Hall w 1997 roku z Parlamentem i Funkadeliciem. Jego piosenki „Do Fries Go With That Shake?” a „Atomic Dog” są klasyczne. Do dziś cieszy się wielkim sukcesem, regularnie koncertuje i koncertuje dla fanów, którzy go uwielbiają, ubranych w czyste regalia ze swymi tęczowymi dredami i ekscentrycznym strojem. Inni popularni artyści to The Meters i The Isley Brothers of New Orleans. Gracze Ohio z Dayton uzupełniają funkcyjny panteon lat 70. dzięki „Fire” i „Love Rollercoaster”. W latach 80. utwory „Word Up” zespołu Cameo i „Let it Chicote” zespołu The Dazz Band pomogły utrzymać funk przy życiu.


Wpływy

Funk wpłynął na pojawienie się rozkwitu muzyki disco w latach 70-tych i nadal rozwijał się i odwoływał się przez długi czas, jeszcze przed erą płyt, a nawet później. Przez lata istniało wiele zespołów, na które wpływ miał funk, i zapewnił sobie miejsce w kolejnych muzycznych dekadach, z zespołami takimi jak Royal Crescent Mob z lat 80-tych i 90-tych, które wykorzystywały muzykę funk jako platformę, a także The Red Hot Chili Papryka nadal to robi dzisiaj. Obecnie The Roots obala wiele klasycznych stylów, takich jak muzyka funk. Wielu hip-hopowych artystów wykonuje klasyczne funkowe samplingi, aby wzmocnić oryginalne piosenki o ponadczasowym brzmieniu.